Ένα όμορφο όνειρο…
Βρέθηκα λέει, με πολλά παιδιά, σ’ ένα απέραντο χωράφι γεμάτο χρυσά στάχια την ώρα του θερισμού. Ήμασταν λέει και στο αλώνι με ένα άλογο και τη δοκάνη την ώρα του αλωνισμού. Έπειτα πήγαμε στον ανεμόμυλο και αλέσαμε το σιτάρι. Μετά ζυμώσαμε και κάψαμε το φούρνο με κλαδιά, τον πανίσαμε και φουρνίσαμε το ψωμί, που η μυρωδιά του έσπαγε μύτη ενώ ψηνόταν. Σε λίγο αφού φάγαμε το ζεστό ψωμί με λάδι και ρίγανη, πήγαμε στο μαγγανοπήγαδο και το γαϊδουράκι μας έκανε τη χάρη και έβγαλε νεράκι να δροσιστούμε.
Το άλλο πρωί μας ξύπνησε ο κόκορας που λαλούσε στο κοτέτσι και μας προσκαλούσε να πάμε να ταΐσουμε τα ζώα και να αρμέξουμε τις δυο κατσίκες. Αρμέξαμε αχνιστό το γάλα και αφού φάγαμε το πρωινό μας, πιάσαμε να ανεβαίνουμε όλοι μαζί στην κορυφή του βουνού. Τι μυρωδιές από ρίγανη, θυμάρι, μέντα.
Για πες αναγνώστη!
Δεν είναι όμορφο το όνειρο;
Είκοσι ολόκληρα χρόνια το όνειρο αυτό βγαίνει αληθινό!
Μια φορά κι έναν καιρό… ήταν το όνειρο, τώρα το όνειρο έγινε η «Μια Φορά Κι Έναν Καιρό…» παιδική κατασκήνωση.
Αν ζήλεψες και θέλεις και εσύ τα όνειρά σου να γίνουν αληθινά τότε ονειρέψου με ενθουσιασμό όπως και εμείς, βάλε μέσα πίστη στο “νου του Θεού”, αγάπη, ελπίδα, αλληλεγγύη, συμπόνια και όλα τα ωραία συναισθήματα και θα έχεις την ευλογία και τη χαρά να ζήσεις και εσύ το όνειρό σου.