Αν ο άνθρωπος ήταν μόνο σώμα, τότε καμία ανάγκη δεν θα είχε το παιδί από κατασκήνωση αφού γυμναστήρια θα κάλυπταν τις ανάγκες του.
Αν ο άνθρωπος ήταν μόνο πνεύμα τότε το παιδί δεν θα είχε ανάγκη ίσως από καμία άλλη κατασκήνωση, ίσως όμως να είχε ανάγκη ως ένα βαθμό από τη « Μια Φορά Κι Έναν Καιρό… », ως μοναδική στο είδος της, λόγο και των παραδοσιακών - λαογραφικών προγραμμάτων της, αφού δίδει γνώσεις της σοφίας των γενεών που φύγανε και της εποχής που όλα ήταν αγνά και χειροποίητα.
Μας έχουν διδάξει όμως, πως πλαστήκαμε και είμαστε εικόνα και ομοίωση Θεού. Σ’ αυτό μας το κομμάτι που είναι άυλο και που το ονομάζουμε ψυχή, μεγάλη και αναντικατάστατη είναι η προσφορά της κατασκηνωτικής ζωής.
Η φιλοσοφία, ο σκοπός και το νόημα είναι λέξεις συνώνυμες και αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στο πεπρωμένο της κατασκήνωσής μας.
Η κατασκηνωτική ζωή σ’ εμάς εμπεριέχει μια αναγνωρίσιμη τάξη και συνοχή και είμαστε εδώ για να μας ανακαλύψετε.
Οι κατασκηνωτές μας έχουν επιλογή! Μπορούν να αυτενεργήσουν μέσα στην πρόκληση της ομαδικής ζωής έξω από την προστασία του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος.
Το υπέρτατο νόημα της ζωής αποκαλύπτεται μέσα από τη συνδεσιμότητα και την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.
Στην φιλοσοφία μας είναι και μπορούμε να ενσταλάξουμε τάξη και νόημα στη ψυχή των κατασκηνωτών μας μέσα από συνειδητές και καλοπροαίρετες σχέσεις. Μπορούν μέσα από την καθοδήγηση μας και τη λειτουργία της ομάδας να αποκτήσουν την ικανότητα να ενεργήσουν, να βάλουν θεμέλια της αγάπης σε κάθε πλευρά της ζωής τους.
Κάνοντας λόγο για την ελπίδα ή την πίστη ή την μνήμη ή την επικοινωνία, την ενσυναίσθηση, την αυτοπεποίθηση ή την συμπόνια, μιλούμε ουσιαστικά, για όλα αυτά τα θρεπτικά συστατικά της ψυχής μας.
Είναι όλα αυτά άυλα, αλλά δεν υστερούν καθόλου σε σημασία από ιατρικές πρακτικές που βασιζόμαστε καθημερινά.
Από όλα τα ανωτέρω αναδεικνύεται η αναγκαιότητα μας...
